سلول های نارس گلیال که از جنین برداشت شده بود به موش تزریق شد .دانشمندان با تزریق سلول های پایه به موشی آزمایشگاهی که به یک بیماری اغلب مرگبار سیستم عصبی مبتلا بود موفق به درمان آن شده اند. این درمان که باعث مرمت "سیم کشی" معیوب عصبی حیوان شد، امیدها به معالجه کودکان مبتلا به یک اختلال نادر و مرگبار عصبی به نام "لوکودیستروفی" (leukodystrophy) را افزایش می دهد. یک کارشناس بریتانیایی گفت که معالجه این بیماری در انسان هنوز ممکن نشده است - اما این شیوه به طور بالقوه می تواند برای درمان بیماری هایی مانند "ام اس" (multiple sclerosis) به کار گرفته شود.
نتایج این مطالعه که در آمریکا انجام شده در نشریه "سلول : سلول پایه" چاپ شده است. دانشمندان مرکز پزشکی دانشگاه راچستر معتقدند که این احتمالا اولین بار است این نوع موش "لرزان" - اشاره به لرزش ناشی از بیماری عصبی - درمان شده است. آرایش ژنتیکی این موش به شکلی است که سلول های عصبی آن مایلین کافی ندارد. مایلین نوعی روکش چربی رشته های عصبی است که مانند روکش پلاستیکی سیم برق عمل می کند. بدون وجود مایلین، سیگنال های عصبی به درستی از سلول به سلول دیگر نمی روند، که باعث لرزش شده و اغلب ظرف 4 ماه حیوان را می کشد. در میان انسان ها ده ها نوع اختلال نادر عصبی وجود دارد که به نقائصی در روکش مایلین مربوط می شود و اغلب آنها در کودکی یا جوانی باعث مرگ می شود. اقلیت بازمانده تیم دانشمندان آمریکایی نه از سلول های پایه "واقعی" - که قابلیت تبدیل به کلیه انواع سلول های بدن را دارند - بلکه از سلول های پایه "منادی" (precursor) که می توانند به معدودی سلول در بدن تبدیل شوند استفاده کرد. "سلول های گلیال" که در این آزمایش استفاده شد قابلیت تبدیل از جمله به "الیگدندروسایتس"، سلولی که مایلین را تولید می کند، دارد. سلول در نقاط مختلف سیستم عصبی مرکزی به موش تزریق شد. برای اکثر موش ها این کار بی ثاثیر بود به طوری که سه چهارم 26 موش مورد آزمایش تقریبا همزمان با موش های بیماری که به آنها سلولی تزریق نشده بود مردند.
با این حال در مورد شش موش، تفاوت چشمگیری مشاهده شد - ظرف تنها دو ماه، سلول ها گسترش یافته، تکثیر شده و سلول های عصبی در مغز و نخاغ را با تولید مایلین پوشانده بودند. دو عدد از موش ها بیش از حد معمول زندگی کردند، اما چهار موش دیگر یک سال بعد هنوز زنده بودند و عملا کلیه علائم بیماری در آنها ناپدید شده بود. پروفسور اسیتون گلدمن که سرپرستی مطالعه را به عهده داشت گفت: "ما انتظار مرگشان را داشتیم، اما نه فقط نمردند، بلکه روز به روز بهتر شدند." "خیلی خیلی مهیج است که فکر کنیم نه فقط می شود یک بیماری را موقتا معالجه بلکه به کل درمان کرد، به خصوص یک بیماری وحشتناک که کودکان را مبتلا می کند .
ارسال خبراز: دنیز عزیز
هیچ نظری موجود نیست:
نظرات جدید مجاز نیستند.