مرکز آنلاین اطلاعات ام.اس

درمان حملات حاد ام اس برخلاف درمان طولاني مدت براي كند كردن روند پيشرفت بيماري ام اس، در مراحل حاد اين بيماري كه در انواع عود كننده- فروكش كننده و پيشرونده- عود كننده ديده مي شود درمانهاي كوتاه مدت با ساير انواع ديگر داروها انجام مي شود. داروهاي كورتيكواستروئيدي مثل پردنيزون و دگزامتازون در اين موارد معمولاً براي بيماران تجويز مي گردد. اين نوع از داروها حدود چهل سال است كه براي درمان بيماري ام اس استفاده مي شود. معمولاً پزشكان از مقادير زياد اين داروها بصورت تزريق داخل وريدي به مدت چهار روز تجويز مي كنند و سپس مقدار آنها را كم نموده و بصورت قرصهاي خوراكي به مدت دو تا چهار هفته به بيمار مي دهند. گرچه اين داروها اغلب باعث كاهش شدت و طول مدت حمله ام اس مي گردند، اما نمي توان آنها را به مدت طولاني مورد استفاده قرار داد زيرا اين داروها باعث اختلال در سيستم ايمني بدن شده و بيماران را مستعد ابتلاء به انواع عفونتها مي كنند. همچنين باعث تداخل در سوخت و ساز قند خون شده و منجر به بدتر شدن مرض قند و يا شروع آن مي گردند. داروهاي كورتيكواستروئيدي (كورتون دار) مي توانند باعث اضافه شدن وزن و احتباس مايعات در بدن نيز بشوند. بعلاوه اين داروها مي توانند سبب بروز زخمهاي معده، تغيير خلق، خستگي و بروز/مادرزادي در جنين خانمهاي حامله اي كه از اين داروها استفاده مي كنند بشود. استروئيدها اغلب در رفع حملا تحاد ام اس كه در مراحل اوليه بيماري ايجاد مي شود بخوبي اثر مي كنند، اما اين داروها در بيماراني كه مدت زيادي است كه دچار اين مشكل هستند اثر كمتري دارند.بعضي از پزشكان از كورتيكواستروئيدها در درمان ام اس پيشرونده-اوليه استفاده مي كنند. اين امر بدين خاطر است كه بعضي از بيماران دچار ام اس پيشرونده-اوليه بجاي اينكه حالشان يكدفعه بد شود، به تدريج بد مي شود و دوره هاي بهبودي آنها ممكن است به مقادير زياد هر ماه يكبار اين داروها بخوبي جواب دهد

درمان علايمي كه در حملات ام اس پيش مي‌آيد

درمان دارويي ام اس بايد همچنين علايم و مشكلاتي كه براثر حملات گذشته و فعلي ام اس در هر بيماري پديد مي آيد را برطرف نمايد. برای مثال بيماراني كه دچار بي حسي يا گزگز و يا دردهاي سوزشي هستند را اغلب بوسيله داروهاي ضد تشنج مثل كاربامازپين و يا داروهاي ضد افسردگي مثل آمي تريپتيلين درمان مي كنند. لرزش ها و حركات غيرقابل كنترل را مي توان با تجويز داروهاي آرام بخش مثل آلپرازولام درمان نمود. گرفتگي يا اسپاسم شديد عضلاني را اغلب مي توان با داروهاي شل كنده عضلات مثل باكلوفن و يا ديازپام برطرف كرد. بيماراني كه دچار اسپاسم مزمن هستند و با اين داروهاي خوراكي مشكل آنها رفع نمي شود را مي توان با كار گذاشتن يك پمپ حاوي داروي باكلوفن در ستون فقراتشان (بوسيله جراحي) درمان نمود. گاهي اوقات پزشكان، مقادير خيلي كمي از داروي بوتوكس (Botox) را به عضلاتي كه دچار گرفتگي شده اند تزريق مي كنند. داروي بوتوكس از سم بوتولينوم كه باعث فلج عضلات مي شود به دست مي آيد. با اين روش، با هر بار تزريق، به مدت چندين هفته و يا حتي چندين ماه، مشكل گرفتگي عضلات بيمار رفع مي شود. اين درمان بيشتر وقتي مؤثر خواهد بود كه فقط يك يا دو عضله دچار اسپاسم و يا گرفتگي شده باشند. بسياري از بيماران مبتلا به ام اس كه دچار مشكلاتي در كنترل مثانه و بي اختياري ادراري هستند را مي توان بوسيله داروهاي آنتي كولينرژيك كه باعث بلوك كردن نوروترانسميتر استيل كولين مي شوند و يا استفاده از داروي پايين آورنده فشار خون به نام ترازوسين (Terazocin) درمان نمود. همچنين به نظر مي رسد كه مصرف بعضي از داروهاي ضدافسردگي نيز مي توانند در اين موارد كمك كننده اشند. در واقع، داروهاي ضدافسردگي كه براي بيماران تجويز مي شود تا مشكل افسردگي آنها در ارتباط با ابتلاء به ام اس برطرف شود، باعث مي گردد كه گاهي اوقات گرفتگي يا اسپاسم عضلات انها نيز رفع گردد.بيماراني كه دچار خستگي شديد هستند را مي توان با داروي ريتالين (Ritalin) كه يك محرك سيستم اعصاب مركزي است درمان نمود. اين داروها را معمولاً در درمان كودكاني كه دچار اختلال فعاليت بيش از حد هستند تجويز مي كنند. همچنين اين دارو مي تواند باعث بي اشتهايي و اعتياد به دارو شود به همين دليل بسياري از بيمارن ترجيح مي دهند كه از آن استفاده نكنند

لازم به توضیح است که مقاله فوق جهت اطلاع رسانی میباشد و بیمار برای مصرف داروها حتمن باید با پزشک خود مشورت نماید